De vele driehoeken waaruit de brug is opgebouwd – die bestaat uit twee boogbruggen voor wandelaars en fietsers met daartussen een ophaalbrug voor het scheepsverkeer – waren voor Vink het uitgangspunt in zijn ontwerp. Hij trok de lijnen van de driehoeken over in helder wit licht en verlengde ze omhoog én omlaag het water in, alsof hij de lijntjes die de architecten aan de tekentafel tijdens het ontwerpproces hadden uitgegumd weer wilde terugbrengen. Zo maakte hij gigantische, indrukwekkende lichtsculptuur met de brug als geraamte.
De architecten die de brug in 1992 hebben ontworpen om het Oosterdokseiland te verbinden met de IJ-tunnel en de binnenstad, koos expres voor een relatief lichte, open staalconstructie zodat het zicht over het water van het Oosterdok zo vrij mogelijk zou blijven. De brug is daardoor heel bescheiden aanwezig in de omgeving. Vink draait dat gegeven om en maakt de brug juist tot een opvallend kunstwerk dat een eigen plek claimt: een baken in het Oosterdok. Zoals altijd het geval is bij Vink zou dit kunstwerk op geen enkele andere plek kunnen bestaan, omdat het volledig is verweven met de structuur en de vormen van de brug.
Kunstenaars kiezen er sinds de jaren ‘60 overigens vaker voor om monumentale gebouwen en daarmee hun omgeving te transformeren. Maar waar de beroemde kunstenaar Christo er bijvoorbeeld voor kiest om aandacht te vragen voor bouwwerken als de Berlijnse Rijksdag door ze in te pakken en te verbergen, plaatst Vink juist de vormen en lijnen van de brug op de voorgrond door ze te verlichten en te verlengen. En met licht geeft hij niet alleen de Mr. J.J. van der Veldebrug, maar het Oosterdok als geheel een ander gedaante. Want had jij anders gezien hoe wijds de skyline is, hoe mooi de reflecties in het water schitteren en hoeveel levendigheid de vele voetgangers, fietsers en bootjes brengen?
MR. J.J. VAN DER VELDEBRUG IS SUPPORTED BY:
Mondriaan Fonds