“Ik wil mensen bewust maken van de vanzelfsprekendheid van het zien”, aldus Tamar Frank. Waar kijken we naar? Het lijkt wel een wachttoren, waar vanuit schijnwerpers naar iets op zoek zijn.
Ze loeren naar ons, vanuit die oude monumentale Montelbaanstoren. Ooit een onderdeel van de stadsmuur; van verdedigingswerken. Die toren heeft daar altijd al gestaan om te spieden naar de ander. Tamar Frank bedacht de lichtbundels die nu uit de toren schijnen.
Al kijken we eigenlijk niet echt naar bundels van licht; geen zoeklichten die alle kanten op kunnen en op zoek zijn naar iets. Het kunstwerk is namelijk opgebouwd uit tientallen dunne fluorescerende visdraden. Zorgvuldig gespannen tussen de toren en de overkant van het water. Door ze te beschijnen met UV licht worden ze als lichtstralen. En zo kijken we naar lichtstralen zelf, in plaats van dat de lichtstralen aanwijzen wat we moeten zien.
Fun fact
Hoe span je in hemelsnaam al die visdraden zo mooi strak over het water? Hiervoor ontwikkelde het het technische team van Amsterdam Light Festival een speciale draad dispenser. Een buis waarin meerdere draadspoelen zitten, zodat deze in één keer de volledige baan van 50 visdraadjes kan trekken. Ken je nog die uittrekbare en zelfoprollende waslijnen van Rowenta?
