Soms kan je het zien als je ’s nachts op straat bent in een grote stad: fel, flikkerend licht en scherpe schaduwen van mensfiguren, veroorzaakt door het lassen tijdens werkzaamheden aan de tramrails. Dit dramatische, filmische effect inspireerde Gabriel Lester, die vaak elementen uit de cinema in zijn kunst verwerkt, voor zijn installatie Nobody.
Hij plaatste een robotarm in een glazen kas en laat deze met nauwkeurige bewegingen een voortdurende, sierlijke dans uitvoeren. Door hier een felle lamp achter te plaatsen ontstaat er een uitvergroot schaduwspel dat je kunt volgen op de ‘boeg’ van NEMO Science Museum – een modern boegbeeld, als het ware.
Het idee van de mens als een willoze marionet, die wordt bespeeld door iets groters en sterkers dan hijzelf bestaat al eeuwen bij kunstenaars, filosofen en schrijvers. Maar dat in Nobody geen god/godin of een andere machthebber aan de touwtjes trekt, en juist een robot de pop (of is het de mens?) tot leven laat komen zegt veel over de tijd waarin we nu leven. De robot is onze schepping en wordt dus door ons gecontroleerd, zou je zeggen, maar tegelijk kunnen diezelfde machines veel taken preciezer en sneller uitvoeren dan wij en maken ons daarmee geleidelijk nutteloos, overbodig. Hebben wij als mens onze dromen, wensen en toekomst eigenlijk nog wel zelf in handen? Is de mens nog wel ‘iemand’ van betekenis in een wereld die steeds meer beheerst (of overheerst) wordt door technologie?
Tegelijk laat Nobody ook de schoonheid en het poëtische zien dat schuilt in de moderne technologie die ons omringt. In de bewegingen en de bouw van de robots herkennen we iets menselijks, iets ontroerends, alsof hun maker ze iets van zichzelf heeft meegegeven.
SUPPORTED BY: NEMO Science Museum | Rolan Robotics
